Stilla woont bovenop een hoge berg. Daar wordt ze bezocht door mensen die stilzwijgend een doosje vol herinneringen van een dierbare komen afzetten. Zorgvuldig neemt ze het doosje aan, maar nooit wil iemand met haar spreken: soms omdat het verdriet te groot is, soms omdat de bezorger verder wil. Telkens weer neemt ze het aan, bekijkt de inhoud en ... maakt ze de herinneringen tot een ster. Die poetst ze helemaal op, tot ze glanzen en glimmen, om ze nadien een plekje te geven aan de hemel. Tot plots een plekje niet ingevuld lijkt. Is ze iemand vergeten?
De tederheid van dit boekje begint al bij de kaft: het matte materiaal van de kaft nodigt uit om dit boek vast te nemen, te strelen, te koesteren. Net zoals Stilla doet met de doosjes. In schijnbaar achteloze eenvoud, vertelt Eva Mesman een verhaal rond afscheid nemen, verdriet, loslaten ... Wanneer de persoon die de herinnering afzet de zorg niet meer kan dragen voor de herinnering, is het doosje in zorgende handen bij Stilla. Het hoeft niet uitgelegd, en het wordt ook niemand kwalijk genomen. De fysieke veruitwendiging, de andere persoon die zich over de herinnering (en bijhorende emoties) ontfermt, is een boodschap die krachtig is in z'n eenvoud, en die kinderen die moeten omgaan met verlies troost kan bieden. Ook de verpersoonlijking van het proces van "sterren maken", zonder dat die donker of afschrikwekkend is, maakt het verhaal sterk. Dat het eindigt met het verlies van een dier kan relativerend zijn voor kinderen die nog maar weinig met verlies in contact zijn gekomen, en biedt ook enige luchtigheid aan het thema (zonder het af te zwakken).
De prenten zijn modern, duidelijk en gestileerd. Tekst en illustraties werken goed samen om pathetiek van het thema tactvol te vermijden, en toch de essentie tot z'n recht te laten komen als verhaal voor kinderen. Zoals aangehaald hierboven, is Stilla een warm en zorgend persoon, iets wat je ook in de prenten goed kan zien. Ze straalt een rust uit, die naadloos wordt doorgetrokken in het zetwerk en uitgave van het boek. Toch wordt het nooit stoffig of duister. Dat Eva Mesman een achtergrond heeft in theater voor kinderen verbaast niet. De tastbaarheid van verdriet, in al haar zachtheid is sprekend. Mesman en Visirin vinden de perfecte balans tussen tonen en verbergen, uitspreken en bedoelen, expressie en introspectie... Een topper van een debuut! Knap.
Echt een boek met een boodschap en diepere lagen! Het is dan ook geen prentenboek voor 'even' tussendoor, maar vraagt om een bewust leesmoment en mogelijkheid tot napraten.
Een prachtig boek, dat een mooie aanvulling is voor de prentenboeken over rouw en verlies. De illustraties van Lia Visirin zorgen bovendien voor een dromerige sfeer, waardoor het boek ook niet te verdrietig of donker wordt.
Heel mooi detail vind ik zelf hoe alle sterren in de illustraties er verschillend uitzien. Net zoals er heel veel verschillende mensen op aarde zijn.
Soms is het iets wat goed is voor jou en je persoonlijke groei, maar als het gaat om een dierbare loslaten dan is dat zo ontzettend moeilijk.
Ik weet nog goed hoe wij met z'n alle onze lieve labrador Jop in leven hielden. Op het eind at hij alleen nog maar brood en appeltaart, maarja hij was er nog!
Toch wisten we diep van binnen dat wat je aan doen bent niet goed is. We moesten hem loslaten, hoe verdrietig dat ook was. Het was het beste voor hem.
In dit prachtig mooi geΓ―llustreerde boek worden dit soort situaties als de mijne mooi weergegeven in een doos vol herinneringen. Deze worden gebracht bij Stilla die er een prachtige ster van maakt, zodat jij degene die je mist nog altijd bij je hebt.
Dit boek kan een steun en kracht zijn bij het verlies van een dierbare om de situatie beter te begrijpen, maar ook om rust te vinden in de achtbaan van emoties die je voelt als je iemand verliest waar je van houdt.
Een mooi en waardevol boek!
Bij het boek zat een prachtig kaartje. "π°π ππππ π ππ ππ πππ πππ πππ ππππππ πππππ π πππππ πππ πππππππ ππ πππ ππππππππππ πππ," stond erop. Ik denk dat het aardig is gelukt, om het op die manier te lezen.
Het verhaal gaat over herinneringen, loslaten en de dood. Drie dingen waar ik graag over lees, dingen die ik erg interessant vind. Maar ook drie dingen waarbij ik graag ver de diepte in word getrokken met vele rakende woorden. Bij een prentenboek is dat lastig, want daar staat meestal niet zoveel tekst in. Het verhaal van Stilla had van mij dan ook zeker veel uitgebreider verteld mogen worden. Toch heeft dit boek mij zeker wel kunnen raken!
Want daar was Filo. Filo die mij meteen deed denken aan Toos, mijn hondje dat bij me was sinds mijn tweede en dat ik heb moeten loslaten toen ik achttien jaar was. Dat is nu meer dan 7 jaar geleden, maar ik denk nog regelmatig aan haar. Sinds ik dit boek heb gelezen wat vaker. Het voelt best gek dat ik er nog zo mee bezig kan zijn, maar ik heb veel aan haar gehad.
Dat besef ik na de afgelopen drie jaren nog veel meer dan eerder.
β¨
En dit bewijst voor mij ook meteen dat het boek gelijk heeft: je kan mensen of dieren loslaten, maar je zult ze nooit vergeten. Herinneringen blijven bestaan.
β¨
Het verlangen van Stilla naar een knuffelig en zacht vriendje snap ik zΓ³ goed. Iemand waar je alles mee kan delen, de fijne momenten, maar ook de momenten waarop alles mis lijkt te zijn. Iemand die er altijd voor je is en waar je zelf ook voor altijd bij wil blijven. Ik voel het zo erg dat ik bij een bepaald fragment weer het voor mij inmiddels bekende knijpende keelgevoel krijg. Voor mij het fijnste dat er bestaat tijdens het lezen. Want dat gevoel is naast ontspanning de belangrijkste reden dat ik boeken lees. π€
β¨
Dit boek is een fijne opening om herinneringen aan overleden dierbaren en de daarbij opkomende gevoelens bespreekbaar te maken. Dingen waar je niet altijd bij stilstaat, maar die wel in je hoofd en lichaam ronddwalen. Naast de tekst zijn er schitterende illustraties die de sfeer van het verhaal ontzettend goed weten over te brengen. Zo betoverend dat ze een eigen verhaal kunnen vertellen!
β¨
Nachtlampje is een prachtig boek dat je door de sprookjesachtige prenten en de zorgvuldig gekozen tekst bijna laat vergeten dat het zware thema's bevat. Ontzettend mooi gemaakt!